Advies? Nee dank je!

Ken je dat? Je zit ergens mee of je hebt iets heftigs meegemaakt. Je vertelt het aan verschillende mensen. En dan wordt het vaak oh zo voorspelbaar wat er gebeurt: degene aan wie je het vertelt komt direct met adviezen over wat je zou moeten (niet eens kunnen, maar moeten) doen. Of diegene heeft zelf iets soortgelijks meegemaakt en gaat daar uitgebreid over vertellen. Of kent iemand, de zus van de neef van de buurman.....die het ook heeft meegemaakt. En daar zit je dan met je sores. Het enige dat je wilde was ventileren, het gevoel hebben dat diegene er voor je is. Ik geef toe dat ik me zelf in het verleden ook aan dit soort gedrag schuldig heb gemaakt. Pas later, toen ik mijn opleiding tot counsellor volgde en het geleerde in praktijk ging brengen, merkte ik hoe het ook anders kon. Heel recent kwam ik zelf terecht in een staat van schok en onzekerheid. Had dringend de behoefte om te vertellen wat er speelde, maar merkte al snel dat ook hier opging dat mensen snel met dooddoeners en adviezen kwamen. En dat ik me daar nog beroerder door ging voelen en snel probeerde het contact af te kappen. Wil je iemand steunen in moeilijke tijden? Zorg dan gewoon dat je er BENT. Luister naar wat die persoon te vertellen heeft, laat zien dat je betrokken bent, leef mee en geef diegene de ruimte om zijn of haar gevoelens te uiten. Ga vooral niet vertellen dat jij precies weet hoe diegene zich voelt, want dat kan je niet weten. Iedereen beleeft de dingen op zijn of haar eigen manier. Het lucht voor de ander vaak op om gewoon nog een keer het verhaal te doen en dat betekent meteen een stukje verwerking. Hoe vaker iemand het kan vertellen, hoe eerder de scherpe randjes eraf gaan. En valt er een stilte? Gun die persoon dan de ruimte om die stilte te hebben. Stilte kan soms ook verhelderend zijn! Tijdens die stilte BEN je er gewoon. En dat is genoeg.